بررسی آزمون‌پذیری نظریه روانکاوی فروید از دیدگاه پوپر

روانکاوی که روشی برای درمان بیماری‌های روانی است، مبتنی بر نظریه‌ای دربارة شخصیت و انگیزة کنش‌های آدمی است. در مکاتب روانکاوی فروید و آدلر، برای تحلیل شخصیت عمدتاً به یک «عامل» تکیه می‌شود و همة رفتارهای آدمی مستقیم یا غیرمستقیم به آن عامل واحد ارجاع می‌شود. این نظریه‌های روانکاوی برای توجیه خود به توفیق عملی و موارد مؤید کلینیکی تمسک می‌کنند و وجود نمونه های متعدد تأیید استقرایی را ملاک «علمی» بودن می‌شمارند. مقاله حاضر می‌کوشد تا با تفکیک دو منظر استقراء گرایانه و نااستقراء گرایانه در فلسفة علم، میزان آزمون‌پذیری و «علمی» بودن نظریة روانکاوی فروید را بر اساس دیدگاه پوپر بررسی کند.